زمـانه دوخت لبم را به ریسمان سکوت
که قیمتم بشناسند به امتحان سکوت

مـنی که خاک نشیـن بودم از تجلی عشق
گذشته ام ز فلک هم به نردبان سکوت

صفایِ این چمن از مرغهای دیگر بپرس
که من خزیده ام اکنـون به آشیـان سکوت

شکـار زیرک از این ورطه سـخـت بگریزد
هزار تیر فغان دارد این کمان سکوت

چه شکـوه ها که بگوش آید از زبــان نگاه
چه رازها که برون افتـد از دهان سکوت

بسی حکایت ناگـفـتـنـی به لـب دارم
سرشک روز و شبم بهترین نشان سکوت

فغان سوختـگان گوش دیگری خواهد
چه قصّه گویمت ایدل از این جهان سکوت

معینی کرمانشاهی