سرسبزترین فصلِ بهارت آنجاست
امّیدِ تو و تاب و قرارت آنجاست

در پنجره ، دیدارِ که را می جویی؟
در آینه بنگر که نگارت آنجاست

یدالله گودرزی

تو از آییــــنه ها هم می بری دل
تو از عطــر هوا هم می بری دل

تو با این چشمهای ناز خوشرنگ
خـدایی از خــدا هم می بری دل

شهراد ميدرى

چون تیر می گریخت سراسیمه از کمان
هر بوسه ای که رد و بدل شد میانمان

پیشینیان کمان دو ابرو سروده اند
غافل از استعاره ی لب های چون کمان

مجنون اگر اشارت ابرو پسند کرد
من محو پلک و ابرو و گیسویم و دهان

در چشم یار ما همه ی چشم ها گم اند
از بس که مردمی نگران دارد و جوان

در پاکی و زلالی چشمش همین و بس
ماندی به آب می نگری یا به آسمان ”

محمد ارثی زاد

حس کردنی‌ست قصه ی عشقم نه گفتنی
ای قاصر از حکایت حسنت بیان من

با من بمان و سایه‌ی مهر از سرم مگیر
من زنده‌ام به مهر تو ای مهربان من

حسین منزوی

نگاه چلچله را هیچکس نمی فهمد
سکوت پر گله را هیچکس نمی فهمد

سماع و چرخ تو بالای دار پرمعناست
شراب و سلسله را هیچکس نمی فهمد

کویر فاصله بین خدا و دل جاریست
خدا و ....فاصله را هیچکس نمی فهمد

چقدر قافله عشق بی صدا مانده است
عبور قافله را هیچکس نمی فهمد

به هفت شهر جنون هیچکس نخواهد رفت
که هفت مرحله را هیچکس نمی فهمد

و عشق مساله مبهمی است اینجا
که حل مساله را هیچکس نمی فهمد

شاعر؟

به زندان قفس مرغ دلم چون شاد می‌گردد
مگر روزی که از این بند غم آزاد می‌گردد

تپیدن‌های دل‌ها ناله شد آهسته‌آهسته
رساتر گر شود این ناله‌ها فریاد می‌گردد

ز اشک و آه مردم بوی خون آید که آهن را
دهی گر آب و آتش دشنهٔ فولاد می‌گردد

دلم از این خرابیها بود خوش زانکه میدانم
خرابی چون‌که از حد بگذرد آباد می‌گردد

به ویرانی این اوضاع هستم مطمئن ز‌آن‌رو
که بنیان جفا و جور بی‌بنیاد می‌گردد

فرخی یزدی