چشم آهو چه مگر گفت به سرپنجهء شیر
که شد از صید پشیمان و سر افکند به زیر

اگر از یاد تو جانم نهراسید ببخش
زندگی پیش من ای مرگ حقیرست حقیر

منّتی بر سر من نیست اگر عمری هست
پیش این ماهی دلمرده چه دریا چه کویر

چو قناری به قفس؟ یا چو پرستو به سفر؟
هیچ یک من چو کبوتر نه رهایم نه اسیر

از تهیدستی خود شرم ندارم چون سرو
شاخه را دلخوشی میوه کشیده ست به زیر

ما به نظم تو خطایی نگرفتیم ای شعر
تو هم آداب پریشانی ما را بپذیر

فاضل نظری

روزگاری که طبیبان همه خود بیمارند
دردها مثل بلا بر سرمان می بارند

کوچه ها پر ز عبورست ولی چشمی نیست
خانه ها پنجره شان نیست همه دیوارند

گریه میکرد گلی در تب یک روزنه گفت
"چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند"

ما که جز گریه ندیدیم خدا میداند
خنده ی پنجره زیباست ولی نگذارند

کاش چوپان رهایی بشر جلوه کند
تا که معلوم شود میش رخان سگسارند

همه کشکول دو رنگی به کمر می بندند
ریسمان گونه ولی مارتر از هر مارند

من دهاتی تر از آنم که تو می اندیشی
داس هستند نه دهقان،که گلی میکارند

شاعر؟