در دلش مهر تو بود اما به لب انکار کرد 
شیخ تا چشمش به تو افتاد استغفار کرد 

گفت باید دور شد از دام شیطانِ رجیم 
دوستت هرگز نخواهم داشت را تکرار کرد 

از گزندت ایمنی می خواست دور خویش را 
با نماز و روزه و تسبیح خود ، دیوار کرد 

جای این دیوار های تفرقه انداز، کاش 
 شهر را نقاشی ِ گیسوی گندم زار کرد 

رفته ای از دیده باید با چه رویی ،جمله ی
مانده ای در قلب من محفوظ را اقرار کرد

سیدمهدی هاشمی نژاد

انگار که از مشت قفس رستی و رفتی
یک‌باره به روی همه در بستی و رفتی

هر لحظه‌ی همراهی ما خاطره‌ای بود
اما تو به یک خاطره پیوستی و رفتی

نفرین به وفاداری‌ات ای دوست که با من
پیمان سر پیمان شکنی بستی و رفتی

چون خاطره‌ی غنچه‌ی پرپر شده در باد
در حافظه‌ی باغچه‌ها هستی و رفتی

جا ماندن تصویر تو در سینه‌ی من آه
این آینه را آه که نشکستی و رفتی

فاضل نظری

خیال‌انگیز و جان‌پرور چو بویِ گل سراپایی
نداری غیر ازین عیبی که میدانی که زیبایی

به شمع و ماه حاجت نیست بزم عاشقانت را
تو شمع مجلس‌افروزی تو ماه مجلس‌آرایی

منم ابر و تویی گلبن که میخندی چو میگریم
تویی مهر و منم اختر که میمیرم چو میآیی

مهِ روشن میانِ اختران پنهان نمی‌ماند
میانِ شاخه‌های ِ گل مشو پنهان که پیدایی

رهی معیری

هنگام سپیده دم خروس سحری
دانی که چرا همی کند نوحه گری

یعنی که نمودند در آیینهٔ صبح
کز عمر شبی گذشت و تو بیخبری

ابوسعید ابوالخیر

به خدا اگر بمیرم که دل از تو برنگیرم
برو ای طبیبم از سر که دوا نمی‌پذیرم

همه عمر با حریفان بنشستمی و خوبان
تو بخاستی و نقشت بنشست در ضمیرم

مده ای حکیم پندم که به کار در نبندم
که ز خویشتن گزیر است و ز دوست ناگزیرم

برو ای سپر ز پیشم که به جان رسید پیکان
بگذار تا ببینم که ، که می‌زند به تیرم

نه نشاط دوستانم نه فراغ بوستانم
بروید ای رفیقان به سفر که من اسیرم

تو در آب اگر ببینی حرکات خویشتن را
به زبان خود بگویی که به حُسن بی‌نظیرم

تو به خواب خوش بیاسای و به عیش و کامرانی
که نه من غنوده‌ام دوش و نه مردم از نفیرم

اگرم چو عود سوزی تن من فدای جانت
که خوش است عیش مردم به روایح عبیرم

سعدی

گوش دادن به چه حرفی؟ به صدای چه کسی؟
این همه شعر نوشتیم برای چه کسی؟

آن که بخشید کسی داشت که جبران بکند!
ما ببخشیم عطا را به لقای چه کسی؟

یاسر قنبرلو

تمام کرده خدا در لبت ملاحت را
دمیده ‌است درآن لب‌به‌لب لطافت را
شکرتر از شکری و گلاب‌تر ز گلاب
خودت بیا! که کند آب کار شریت را
پُرم ز عشقت و هر روز نیز عاشق‌تر
اضافه کرده‌ای اکنون به عشق، عادت را
سپید شانه‌ی تو صبح محشر است و باز
به شانه ریخته‌ای موبه‌مو قیامت را
هوای خانه غزل‌بیز و من غزل‌بازم
تو نیز کرده غزل‌ریز قدّ و قامت را
غزل هنوز هزاران غزل بغل دارد
اگر نگیری از این بی‌قرار فرصت را

شاعر؟ 

با تو پدید می كنم حال تباه خویش را
تا تو نصیحتی کنی چشم سیاه خویش را

سرزنشم مكن كه تو شیفته تر ز من شوی
گر نگری در آینه روی چو ماه خویش را

سعدی

... و تو
چون مصرع شعری زیبا
سطر برجسته ای از
زندگی من هستی... 

ما با دلمان هنوز مشکل داریم
صد سنگ بزرگ در مقابل داریم 

معشوق خودش می برد و می دوزد
انگار نه انگار که ما دل داریم

 جلیل صفر بیگی

هنوز یار کسی نیستم به غیر از تو
و بی‌قرار کسی نیستم به غیر از تو

اگرچه دور و بر من پر است از آدم
ولی کنار کسی نیستم به غیر از تو

به پای درددل هیچکس نمی‌مانم
که غمگسار کسی نیستم به غیر از تو

تو نیستیّ و کمی سر به زیرتر شده‌ام
نه! شرمسار کسی نیستم به غیر از تو

به جاده‌های جهان چشم اگر که می‌دوزم
در انتظار کسی نیستم به غیر از تو

شاعر؟