به زندان قفس مرغ دلم چون شاد میگردد
مگر روزی که از این بند غم آزاد میگردد

تپیدنهای دلها، ناله شد، آهسته آهسته
رساتر گر شود این ناله ها فریاد میگردد

ز اشک و آه مردم بوی خون آید که آهن را
دهی گر آب و آتش دشنه فولاد میگردد

دلم از این خرابیها بود خوش زانکه میدانم
خرابی چونکه از حد بگذرد آباد میگردد

بویرانی این اوضاع هستم مطمئن زآنرو
که بنیان جفا و جور بی بنیاد میگردد

فرخی یزدی

سـلامِ من به تـو کز دیدنِ تو محرومم
گرفته حال و هـوایم ، نوشته ام خوبم

دلم برای تو تنگ است هوای غم دارم
تـو را بـرای نمردن ، چقدر کم دارم

گرفته پنجـره ها را ، هوای شیدایی
تو کی بـرای همیشه دوباره می آیی؟

تمـامِ سهمِ من از تـو، فقط سرابی بود
شبیهِ خاطره ای تلخ، شبیهِ خوابی بود

اگر چه روی کتـــابم نـوشتـه ای قهـرم
بـرای دیدنِ رویـت خــرابِ این شهـرم

غزل بـرای تـو گفــتم دلم سبک تر شد
صدای سرفه ی قلبم دوبـاره بهتر شد

سلامِ من بـه تـو کــز دیدنِ تو بی تابم
نگــاهِ صورتِ ماهـت نشسته در قـابم

دلم برای تو تنگ است و خوب مــیدانم
بــرای بوسه ی رویت همیشه میمانم

شاعر؟

تا سوی تو پرواز کنم بال و پری نیست
در جان من خسته توان سفری نیست

عمریست که زندانی شبهای سیاهم
پنهان چه کنم از تو امید سحری نیست

آنگونه غریبم که با ظلمت شبها
در کوچه ی ما زمزمه ی رهگذری نیست

لب را هنر خنده بیاموز وگر نه
گریاندن یک جمع پریشان هنری نیست

شعری که نسوزد دل و جان را نگدازد
خاکستر سردیست که در آن شرری نیست

شاعر؟

شب است و ديده ی مشتاق را به در دارم
حرام بادم اگر از تو چشم بردارم

مباد بی غزل عاشقانه بنشينم
شبی که چشم خودم را به سوی در دارم

چگونه گريه ننوشم؟ چگونه خوش باشم؟
بگو که با غم تو چاره ای دگر دارم؟

اگر به شوق تو جان را به هديه آوردم
گمان مدار که از جان عزيزتر دارم

بيا در آينه ی چشم های من بنشين
به سر هوای تو از پيش، بيشتر دارم

شاعر؟

اگر از کمند عشقت بروم کجا گریزم
که خلاص بی تو بندست و حیات بی تو زندان

اگرم نمی‌پسندی مدهم به دست دشمن
که من از تو برنگردم به جفای ناپسندان

سعدی

از آغوش من ،

با خیال راحت لذت ببر ...

مرزها را بسته ام

تا احساس امنیت کنی

بی رنج، زیــن پیاله کسی می نمی‌خورد
بی دود، زیـن تنــور بکس نان نمی‌دهند

تیمارکار خویش تو خودخور، که دیگران
هــرگز بـرای جرم تو تاوان نمی‌دهند...

پروین_اعتصامی