یکدم ز بی‌وفایی عالم غمت مباد
یک عمر عاشقی کن و یک دم غمت مباد

مردم به هر که آینه شد سنگ می‌زنند
از طعنه‌های عالم و آدم غمت مباد

گفت: اولین نشانهٔ عاشق شدن غم است؟
بوسیدمش بگریه و گفتم : غمت مباد

روزی اگر قرار شد از هم جدا شویم
من می‌روم ز یاد تو کم‌کم، غمت مباد

دلشورهٔ وصال و پریشانی فراق
از این غمت نبود، از آن هم غمت مباد

فاضل نظری

نیست آسان سخن سخت شنیدن گرچه
می‌پذیرم ز تو گر هرچه بگویی هرچه

دل بجز خواستهٔ دوست چه میخواهد؟ هیج
ما گذشتیم ز خیر تو بگو دیگر چه؟

خاطر موج، پریشان و دل ساحل، سنگ
فرض کن باز هم اصرار کنم آخر چه؟

می‌توان مثل دو رود از دو طرف رفت ولی
باز اگر باز رسیدیم به یکدیگر چه؟

گفتم ایدوست مرا بیخبر از خود مگذار
گفت و بد گفت که از بیخبری خوش‌تر چه؟

فاضل نظری